Expeditie Noorwegen
Blijf op de hoogte en volg Peter
05 Juli 2011 | Noorwegen, Lofoten
Expeditie Noord: Noorwegen
Van 29 juni t/m 19 juli was ik met Steffan Widdershoven te vinden in Scandinavië. We bezochten Stockholm, Lapland (Kungsleden), de Lofoten in Noorwegen, Oslo en nog vele andere plaatsen. Lees hier het eerste deel van het avontuur: Noorwegen.
8 juli: Treinreis Narvik
"Welkom in Texas" had hier best ergens op een bordje kunnen staan. We stonden omringd door ijzermijnen op het station te wachten op de trein, de enige trein die er deze dag zou rijden. Het gebrek aan cowboys temperde enigzins het gevoel dat we in de USA waren.
Met de trein lieten we de Zweedse mijnstad Kiruna achter ons. Door een bergachtig landschap werd er koers gezet richting het (wilde) westen, de Noorse kustplaats Narvik.
Over het enkele spoor reed de trein door vele tunneltjes. Heerlijk met het hoofd uit het raampje hangen en genieten van de omgeving en de authentieke houtgeur die nog in de tunneltjes te ruiken is. We reden het zoveelste tunneltje uit toen de hele coupé even stilviel. "Welkom in Noorwegen" wist iemand uit te brengen. Dit land overklaste Zweden direct op alle fronten (ook qua prijs, maar dat terzijde). Via vele mooie fjorden arriveerden we op het noordelijkste treinstation van Europa: Narvik.
Narvik zelf is maar een lelijk industriestadje. Het uitzicht vanuit de tent op de camping was vandaag echter adembenemd mooi.
9 juli: Lofoten!
We hadden voor de zekerheid maar even de wekker gezet. De bus richting Lofoten vertrok keurig op tijd. Het zou een rustig dagje worden, lekker genieten van het uitzicht. Naast ons zat een Zweed met oranje schoenen die we een dag eerder ook al in de trein hadden gezien.
's Middags arriveerde de bus in Svolvær. De bus die verder zou rijden stond al klaar. We besloten echter een bus later te nemen. Bij een supermarktje kochten we nog wat lekkers en bij het vvv kantoor wisten we een gedetailleerde kaart te bemachtigen.
Na de kaart bestudeerd te hebben, besloten we de bus te nemen naar Leknes. Vanuit Leknes konden we gemakkelijk in een paar dagen tijd naar Moskenes lopen, de plaats waar onze ferry zou vertrekken. Het enige nadeel: we zouden soms een stuk over de "drukkere" weg (E10) moeten wandelen.
Na een busritje van 1,5 uur bereikten we Leknes. Op de kaart hadden we een mooie plek voor onze tent uitgezocht. We liepen een stukje over het asfalt om vervolgens op zoek te gaan naar het pad dat op de kaart stond. Het pad konden we echter niet vinden en echt zin om nog lang te zoeken hadden we niet. De tent hebben we toen aan de andere kant van de weg op een heuvel gezet.
Tijdens de zoektocht naar (drink)water om te koken ontdekten we een skischans op de heuvel. We genoten van het uitzicht vanaf de schans en liepen vervolgens terug naar de tent. Koken, eten en toen was het alweer bedtijd.
10 juli: Zwemmen, vissen, lopen
Langs een verlaten herberg (spookhuis?) liepen we een noord-oostelijke richting, de verkeerde kant op dus. Vandaag zouden we een kleine omweg nemen zodat we ook nog een stukje van dit eiland konden verkennen, alvorens we naar het volgende eiland zouden oversteken.
We volgden het paadje dat we de vorige avond tijdens een korte verkenning gevonden hadden. Al vrij snel kwam het paadje bij een klein schattig huisje uit. Een moment dachten we zelfs dat het dak van koek was en er witte ramen van suiker waren. In tegenstelling tot Hans en Grietje liepen we door... tenminste... het paadje bleek doodlopend te zijn. Al snel waren we het erover eens: op kompas lopen en door de wilde natuur baggeren.
Na wat gezwoeg bereikten we de plek waar we eigenlijk een dag eerder hadden willen komen om onze tent neer te zetten. Aangezien het redelijk warm was (graad of 15, maar met de zon erbij..) besloot ik een duik te nemen in het ietwat koude meertje. Het koude water was ik echter al vrij snel beu. Steffan besloot eens om het meertje heen te lopen en de verderop gelegen noodhut te bekijken. Ik maakte een geimproviseerde vishengel, helaas... ik heb niks kunnen vangen.
Gedurende de middag liepen we weer een flink stuk door. Tegen de avond bereikten we een schiereiland ten westen van Leknes. Er waren 2 opties om aan de andere kant van het schiereiland te komen: linksom over de weg of rechtsom via een pad (?). Het pad dat op de kaart stond bleek gelukkig ook grotendeels een pad te zijn, al moesten we soms grote stukken over rotsen klauteren. Op een mooi stukje gras werd de tent opgezet, we kozen voor een suite met zeezicht, ook niet verkeerd. Van een aangespoelde statiegeldpallet maakten we een lekker kampvuurtje.
11 juli: Meters maken op de E10
Laaghangende bewolking en soms zelfs een druppeltje regen. Ideaal weer om eens snel wat kilometers af te werken. Vandaag moesten we een flink stuk over de E10 lopen om verder te kunnen komen.
Het eerste mogelijke probleem van de dag zouden we al snel tegenkomen. Op de kaart hadden we namelijk een tunnel zien staan, gelukkig waren de Noren zo slim geweest om ook een stoep/fietspad in de tunnel aan te leggen.
Tegen het einde van de tocht begonnen de benen toch behoorlijk leeg te worden en leek de tas steeds zwaarder te worden. Vlakbij Ramberg kwamen we weer de Zweed tegen die ook al in onze de trein en bus had gezeten. Ditmaal zat hij op een geleende fiets en had hij geen oranje meer schoenen aan.
In Ramberg kochten we wat lekkers en namen we een lange pauze. Op de kaart hadden we al snel een leuke plek voor onze tent ontdekt. Langs de drogende (in de regen?) stokvissen liepen we naar onze eindbestemming. Een heuvel tussen twee fjorden. In de tweede wereldoorlog was deze plek ook al opgevallen, er stonden een aantal bunkers. Ditmaal zou de tent op een beschut plekje worden gezet: achter een mega grote rots.
12 juli: De voorlaatste etappe
Omdat we de dag ervoor al veel gelopen hadden, konden we deze dag rustig aandoen. De dag begon bewolkt, maar al snel klaarde het op. Aan het einde van de dag hebben we de tent op een mooie plek vlakbij de E10 opgezet: een mooi meertje voor de helft omringd door steile bergen.
13 juli: Walvis, vissenkoppen en een broodje zalm
Bewolkt maar droog. Weer prima weer om te lopen dus en misschien dat vandaag ook wel weer de zon zou doorbreken. Er werd koers gezet richting Moskenes, waar we vandaag zouden aankomen.
Al snel kwamen we een viswinkeltje tegen. "Walvis: diepgevroren per 5 of 10 kg" stond er op het uithangbord. We konden de verleiding niet weerstaan om een broodje met vis te kopen. Zouden we broodje walvis nemen? We proefden een ministukje: vrij taai en eigenljik smaakte het niet echt naar iets. We namen dus maar broodjes overheerlijke zalm. Buiten bekeken we nog een aantal vissenkoppen die daar te koop lagen, leuk om te gebruiken voor carnaval, maar het idee om een vissenkop nog een week te moeten meesjouwen stond me een beetje tegen.
We waren net begonnen met lopen toen we de supermarkt in Reine bereikten. Hier moesten we nog wat inkopen doen. Ontbijt, lunch en tussendoortjes voor 3 dagen. Met een berg knäckerbröd en bijna 40 euro armer stonden we weer buiten, voor de prijzen hoef je niet naar Noorwegen te gaan.
Langs de kust liepen we verder richting Moskenes, waar we even informeerden hoe laat de ferry 3 dagen later zou vertrekken. Na nog een uurtje lopen hadden we een mooie kampplaats voor de komende 3 dagen gevonden. Hogerop in de bergen met zee-, meer- en bergzicht. Ook waren er een hoop watervalletjes en beekjes te zien, waarin ook otters zaten.
14 juli: Herfst
In de nacht wakkerde de wind aan en begon het te regenen. We bleven een uurtje langer liggen totdat het wat droger leek te worden. Met regenkleding aan besloten we er toch op uit te trekken. De tent konden we gelukkig laten staan.
Via Tind liepen we naar A i lofoten, een leuk dorpje aan het einde van de "doorgaande" weg.
Vanuit A namen we een pad dat ons naar de andere kant van het eiland zou leidden. Soms moesten we gebruik maken van touwen om boven te komen, zeker vanwege de gladde natte stenen. Bovenop een wat hoger stukje had de wind vrij spel. In combinatie met motregen waren we binnen mum van tijd zeiknat. De kleren zouden het water nog wel even buiten kunnen houden, maar geen uren. Aangezien we nog hoger moesten klimmen, het weer verslechterde en we geen zin hadden om zeiknat te worden maakten we rechtsomkeer.
In A aten we onze lunch beschut onder een afdakje van een typisch "Lofoten" huisje. Om een uur of 3 waren we alweer terug bij de tent. We speelden wat spelletjes kaarten terwijl we warm en droog in onze slaapzak lagen. Aangezien het bleef regenen besloten we het avondeten naar morgen op te schuiven en de knäckerbröd voorraad te plunderen, buiten koken in regen en wind zou toch weinig zin hebben.
15 juli: D-day: Beklimming Hermannsdalstinden.
De ogen waren amper open, rits van de tent open en omhoog kijken. Stukjes blauw! Onze meteobron (Meteo Gronsveld oftewel Sabine) had zon voorspeld en die voorspelling leek uit te komen. Nadat de natte kleren van de dag ervoor waren opgehangen was het tijd om te ontbijten!
De zon was nog niet krachtig genoeg om echt goed door te breken. Daarom besloten we te wachten en eerst de warme maaltijd van gisteren in te halen. Ietwat na 12 uur vertrokken we met een gevulde maag. Na een tijdje klimmen hielden we even een kleine pauze, genietend van het uitzicht over het Nusjfjord.
Halverwege de middag bereikten we de Munkebu hut. Vrijwel direct liepen we door naar Hermannsdalstinden, een beklimming die zonder klimgereedschap te doen is, al moet je wel over een goede conditie en schoeisel beschikken en bovendien niet bang zijn voor afgronden.
Ondertussen was de zon flink gaan schijnen. We kwamen een solo-loper tegen en vroegen hem of de klim te doen was. Hij had perongeluk een ietwat lastiger pad naar de top genomen, maar als we het goede pad zouden nemen zou het gemakkelijk zijn: "with your hands in your pants"
We vulden onze bidons aan een klein stroompje dat van de rotsen liep en klommen verder langs steeds diepere afgronden. Als je valt maakt het niet zoveel uit of je 40 meter of meer omlaag stort, het resultaat is altijd hetzelfde. Toch is een afgrond van 300 meter op de een of andere manier een stuk angsaanjagender.
De laatste 200 meter naar de top waren behoorlijk lastig. Blijkbaar hadden we toch het verkeerde pad genomen. Er moest er flink geklommen worden, wat het altijd nog wat spannender maakt. We bereikten de top om half 6, eindelijk konden we eens goed om ons heen kijken... wow wat een uitzicht!
Na een half uurtje boven op de top gezeten te hebben liepen we terug naar beneden. Ditmaal wel via het "gemakkelijkere" pad. Na 3 uurtjes waren we weer bij de tent, tijd om te eten!
16 juli: Ferry naar Bodo
Vandaag zouden we om 11.00 uur de ferry in Moskenes nemen, voor een boodtochtje van 4 uur naar de Noorse stad Bodo. Na 3 kwartier lopen zagen we Moskenes liggen. De ferry kwam toevallig net binnenvaren.
Op het bovendek was het lekker vertoeven in het zonnetje, al was een trui geen overbodige luxe op open zee. Langzaam zagen we de bergtoppen van de Lofoten kleiner worden, maar helemaal verdwijnen deden ze nooit.
In Bodo aten we weer eens lekker ongezond en kochten we nog wat eten in voor de laatste dagen. We namen eindelijk weer een frisse douche op de camping, nu konden ons weer onder de mensen begeven.
17 juli: Dagje treinen in Noorwegen
Om 12.15 vertrok de trein in Bodo. Weer een treinreis van 19 uur, maar geen moment saai te noemen. De eerste trein waar we inzaten reed naar Trondheim en leek verdacht veel op de Hogwarts Express
In de loop van de middag passeerden de poolcirkel, die gemarkeerd was met 2 grote steenhopen.
Om 22.00 arriveerden we in Trondheim, waar het miezerde. We hadden een uurtje de tijd om hier rond te lopen, om 23.00 vertrok namelijk de trein naar Oslo. Steffan had geen zin om nat te worden, ik wilde wel graag even wat frisse lucht en liep nog even Trondheim in.
In de trein naar Oslo lagen voor alle reizigers pakketjes klaar met daarin een dekentje, oordopjes, kussentje etc. Ideaal dus om toch redelijk goed te kunnen slapen.
18 juli: Oslo
Om kwart voor 7 arriveerden we in Oslo. We aten ons ontbijt op een bankje in het station. 's Ochtends liepen we wat rond door de stad langs o.a. de dom, koninklijk paleis, vele mooie gebouwen, een oud ford, stadhuis, een moderne wijk en het regeringsgebouw waar 4 dagen later een autobom zou ontploffen.
Tegen 7 uur gingen we naar het station en haalden onze tassen uit het kluisje. Wat een lucht kwam daaruit zeg, na 3 weken beginnen je spullen toch wel te stinken. We namen de trein naar Rygge, waar het "ryanair" vliegveld gelegen was. Het eerste plan was om ergens in de buurt van het station onze tent op te zetten, maar toen we de transferbus naar het vliegveld zagen staan besloten we in te stappen.
Vanuit de bus zagen we dat het vliegveld ook gedeeltelijk militair was, shit, daar konden we onze tent niet zetten. Vlakbij de ingang van het vliegveld was een stuk gras en we besloten onze tent hier maar neer te zetten. Toen we terugkwamen van een kijkje in de terminal zagen we 5 bewapende soldaten bij ons tentje staan..... hebben wij weer.
We mochten blijkbaar niet in de buurt van het vliegveld ons tentje opzetten (allemansrecht geldt dus toch niet altijd), dus konden we weer beginnen met afbreken. Aangezien we geen zin hadden om de transferbus terug naar het dorp te nemen en morgenvroeg weer terug te moeten lopen bleven we op de luchthaven slapen, niet ideaal maar als je moe bent kun je overal slapen.
19 juli: Back home
Na drie weken avontuur was het tijd om terug naar huis te gaan. Een half uur eerder dan de planning vlogen we naar Charleroi, waar de pa van Steffan ons stond op te wachten met 2 uitgebreide lunchpakketten. Na een uurtje met de auto waren we weer thuis.
Van de ene kant erg jammer om weer terug te zijn, de weken waren omgevlogen. Van de andere kant was het wel eens fijn een eigen douche te hebben, alle kleren eens goed te kunnen was en een koelkast vol met eten is ook geen overbodige luxe.
Conclusie: met afstand de meest gave vakantie ooit. Het wordt een uitdaging om dit volgend jaar te overtreffen!
Van 29 juni t/m 19 juli was ik met Steffan Widdershoven te vinden in Scandinavië. We bezochten Stockholm, Lapland (Kungsleden), de Lofoten in Noorwegen, Oslo en nog vele andere plaatsen. Lees hier het eerste deel van het avontuur: Noorwegen.
8 juli: Treinreis Narvik
"Welkom in Texas" had hier best ergens op een bordje kunnen staan. We stonden omringd door ijzermijnen op het station te wachten op de trein, de enige trein die er deze dag zou rijden. Het gebrek aan cowboys temperde enigzins het gevoel dat we in de USA waren.
Met de trein lieten we de Zweedse mijnstad Kiruna achter ons. Door een bergachtig landschap werd er koers gezet richting het (wilde) westen, de Noorse kustplaats Narvik.
Over het enkele spoor reed de trein door vele tunneltjes. Heerlijk met het hoofd uit het raampje hangen en genieten van de omgeving en de authentieke houtgeur die nog in de tunneltjes te ruiken is. We reden het zoveelste tunneltje uit toen de hele coupé even stilviel. "Welkom in Noorwegen" wist iemand uit te brengen. Dit land overklaste Zweden direct op alle fronten (ook qua prijs, maar dat terzijde). Via vele mooie fjorden arriveerden we op het noordelijkste treinstation van Europa: Narvik.
Narvik zelf is maar een lelijk industriestadje. Het uitzicht vanuit de tent op de camping was vandaag echter adembenemd mooi.
9 juli: Lofoten!
We hadden voor de zekerheid maar even de wekker gezet. De bus richting Lofoten vertrok keurig op tijd. Het zou een rustig dagje worden, lekker genieten van het uitzicht. Naast ons zat een Zweed met oranje schoenen die we een dag eerder ook al in de trein hadden gezien.
's Middags arriveerde de bus in Svolvær. De bus die verder zou rijden stond al klaar. We besloten echter een bus later te nemen. Bij een supermarktje kochten we nog wat lekkers en bij het vvv kantoor wisten we een gedetailleerde kaart te bemachtigen.
Na de kaart bestudeerd te hebben, besloten we de bus te nemen naar Leknes. Vanuit Leknes konden we gemakkelijk in een paar dagen tijd naar Moskenes lopen, de plaats waar onze ferry zou vertrekken. Het enige nadeel: we zouden soms een stuk over de "drukkere" weg (E10) moeten wandelen.
Na een busritje van 1,5 uur bereikten we Leknes. Op de kaart hadden we een mooie plek voor onze tent uitgezocht. We liepen een stukje over het asfalt om vervolgens op zoek te gaan naar het pad dat op de kaart stond. Het pad konden we echter niet vinden en echt zin om nog lang te zoeken hadden we niet. De tent hebben we toen aan de andere kant van de weg op een heuvel gezet.
Tijdens de zoektocht naar (drink)water om te koken ontdekten we een skischans op de heuvel. We genoten van het uitzicht vanaf de schans en liepen vervolgens terug naar de tent. Koken, eten en toen was het alweer bedtijd.
10 juli: Zwemmen, vissen, lopen
Langs een verlaten herberg (spookhuis?) liepen we een noord-oostelijke richting, de verkeerde kant op dus. Vandaag zouden we een kleine omweg nemen zodat we ook nog een stukje van dit eiland konden verkennen, alvorens we naar het volgende eiland zouden oversteken.
We volgden het paadje dat we de vorige avond tijdens een korte verkenning gevonden hadden. Al vrij snel kwam het paadje bij een klein schattig huisje uit. Een moment dachten we zelfs dat het dak van koek was en er witte ramen van suiker waren. In tegenstelling tot Hans en Grietje liepen we door... tenminste... het paadje bleek doodlopend te zijn. Al snel waren we het erover eens: op kompas lopen en door de wilde natuur baggeren.
Na wat gezwoeg bereikten we de plek waar we eigenlijk een dag eerder hadden willen komen om onze tent neer te zetten. Aangezien het redelijk warm was (graad of 15, maar met de zon erbij..) besloot ik een duik te nemen in het ietwat koude meertje. Het koude water was ik echter al vrij snel beu. Steffan besloot eens om het meertje heen te lopen en de verderop gelegen noodhut te bekijken. Ik maakte een geimproviseerde vishengel, helaas... ik heb niks kunnen vangen.
Gedurende de middag liepen we weer een flink stuk door. Tegen de avond bereikten we een schiereiland ten westen van Leknes. Er waren 2 opties om aan de andere kant van het schiereiland te komen: linksom over de weg of rechtsom via een pad (?). Het pad dat op de kaart stond bleek gelukkig ook grotendeels een pad te zijn, al moesten we soms grote stukken over rotsen klauteren. Op een mooi stukje gras werd de tent opgezet, we kozen voor een suite met zeezicht, ook niet verkeerd. Van een aangespoelde statiegeldpallet maakten we een lekker kampvuurtje.
11 juli: Meters maken op de E10
Laaghangende bewolking en soms zelfs een druppeltje regen. Ideaal weer om eens snel wat kilometers af te werken. Vandaag moesten we een flink stuk over de E10 lopen om verder te kunnen komen.
Het eerste mogelijke probleem van de dag zouden we al snel tegenkomen. Op de kaart hadden we namelijk een tunnel zien staan, gelukkig waren de Noren zo slim geweest om ook een stoep/fietspad in de tunnel aan te leggen.
Tegen het einde van de tocht begonnen de benen toch behoorlijk leeg te worden en leek de tas steeds zwaarder te worden. Vlakbij Ramberg kwamen we weer de Zweed tegen die ook al in onze de trein en bus had gezeten. Ditmaal zat hij op een geleende fiets en had hij geen oranje meer schoenen aan.
In Ramberg kochten we wat lekkers en namen we een lange pauze. Op de kaart hadden we al snel een leuke plek voor onze tent ontdekt. Langs de drogende (in de regen?) stokvissen liepen we naar onze eindbestemming. Een heuvel tussen twee fjorden. In de tweede wereldoorlog was deze plek ook al opgevallen, er stonden een aantal bunkers. Ditmaal zou de tent op een beschut plekje worden gezet: achter een mega grote rots.
12 juli: De voorlaatste etappe
Omdat we de dag ervoor al veel gelopen hadden, konden we deze dag rustig aandoen. De dag begon bewolkt, maar al snel klaarde het op. Aan het einde van de dag hebben we de tent op een mooie plek vlakbij de E10 opgezet: een mooi meertje voor de helft omringd door steile bergen.
13 juli: Walvis, vissenkoppen en een broodje zalm
Bewolkt maar droog. Weer prima weer om te lopen dus en misschien dat vandaag ook wel weer de zon zou doorbreken. Er werd koers gezet richting Moskenes, waar we vandaag zouden aankomen.
Al snel kwamen we een viswinkeltje tegen. "Walvis: diepgevroren per 5 of 10 kg" stond er op het uithangbord. We konden de verleiding niet weerstaan om een broodje met vis te kopen. Zouden we broodje walvis nemen? We proefden een ministukje: vrij taai en eigenljik smaakte het niet echt naar iets. We namen dus maar broodjes overheerlijke zalm. Buiten bekeken we nog een aantal vissenkoppen die daar te koop lagen, leuk om te gebruiken voor carnaval, maar het idee om een vissenkop nog een week te moeten meesjouwen stond me een beetje tegen.
We waren net begonnen met lopen toen we de supermarkt in Reine bereikten. Hier moesten we nog wat inkopen doen. Ontbijt, lunch en tussendoortjes voor 3 dagen. Met een berg knäckerbröd en bijna 40 euro armer stonden we weer buiten, voor de prijzen hoef je niet naar Noorwegen te gaan.
Langs de kust liepen we verder richting Moskenes, waar we even informeerden hoe laat de ferry 3 dagen later zou vertrekken. Na nog een uurtje lopen hadden we een mooie kampplaats voor de komende 3 dagen gevonden. Hogerop in de bergen met zee-, meer- en bergzicht. Ook waren er een hoop watervalletjes en beekjes te zien, waarin ook otters zaten.
14 juli: Herfst
In de nacht wakkerde de wind aan en begon het te regenen. We bleven een uurtje langer liggen totdat het wat droger leek te worden. Met regenkleding aan besloten we er toch op uit te trekken. De tent konden we gelukkig laten staan.
Via Tind liepen we naar A i lofoten, een leuk dorpje aan het einde van de "doorgaande" weg.
Vanuit A namen we een pad dat ons naar de andere kant van het eiland zou leidden. Soms moesten we gebruik maken van touwen om boven te komen, zeker vanwege de gladde natte stenen. Bovenop een wat hoger stukje had de wind vrij spel. In combinatie met motregen waren we binnen mum van tijd zeiknat. De kleren zouden het water nog wel even buiten kunnen houden, maar geen uren. Aangezien we nog hoger moesten klimmen, het weer verslechterde en we geen zin hadden om zeiknat te worden maakten we rechtsomkeer.
In A aten we onze lunch beschut onder een afdakje van een typisch "Lofoten" huisje. Om een uur of 3 waren we alweer terug bij de tent. We speelden wat spelletjes kaarten terwijl we warm en droog in onze slaapzak lagen. Aangezien het bleef regenen besloten we het avondeten naar morgen op te schuiven en de knäckerbröd voorraad te plunderen, buiten koken in regen en wind zou toch weinig zin hebben.
15 juli: D-day: Beklimming Hermannsdalstinden.
De ogen waren amper open, rits van de tent open en omhoog kijken. Stukjes blauw! Onze meteobron (Meteo Gronsveld oftewel Sabine) had zon voorspeld en die voorspelling leek uit te komen. Nadat de natte kleren van de dag ervoor waren opgehangen was het tijd om te ontbijten!
De zon was nog niet krachtig genoeg om echt goed door te breken. Daarom besloten we te wachten en eerst de warme maaltijd van gisteren in te halen. Ietwat na 12 uur vertrokken we met een gevulde maag. Na een tijdje klimmen hielden we even een kleine pauze, genietend van het uitzicht over het Nusjfjord.
Halverwege de middag bereikten we de Munkebu hut. Vrijwel direct liepen we door naar Hermannsdalstinden, een beklimming die zonder klimgereedschap te doen is, al moet je wel over een goede conditie en schoeisel beschikken en bovendien niet bang zijn voor afgronden.
Ondertussen was de zon flink gaan schijnen. We kwamen een solo-loper tegen en vroegen hem of de klim te doen was. Hij had perongeluk een ietwat lastiger pad naar de top genomen, maar als we het goede pad zouden nemen zou het gemakkelijk zijn: "with your hands in your pants"
We vulden onze bidons aan een klein stroompje dat van de rotsen liep en klommen verder langs steeds diepere afgronden. Als je valt maakt het niet zoveel uit of je 40 meter of meer omlaag stort, het resultaat is altijd hetzelfde. Toch is een afgrond van 300 meter op de een of andere manier een stuk angsaanjagender.
De laatste 200 meter naar de top waren behoorlijk lastig. Blijkbaar hadden we toch het verkeerde pad genomen. Er moest er flink geklommen worden, wat het altijd nog wat spannender maakt. We bereikten de top om half 6, eindelijk konden we eens goed om ons heen kijken... wow wat een uitzicht!
Na een half uurtje boven op de top gezeten te hebben liepen we terug naar beneden. Ditmaal wel via het "gemakkelijkere" pad. Na 3 uurtjes waren we weer bij de tent, tijd om te eten!
16 juli: Ferry naar Bodo
Vandaag zouden we om 11.00 uur de ferry in Moskenes nemen, voor een boodtochtje van 4 uur naar de Noorse stad Bodo. Na 3 kwartier lopen zagen we Moskenes liggen. De ferry kwam toevallig net binnenvaren.
Op het bovendek was het lekker vertoeven in het zonnetje, al was een trui geen overbodige luxe op open zee. Langzaam zagen we de bergtoppen van de Lofoten kleiner worden, maar helemaal verdwijnen deden ze nooit.
In Bodo aten we weer eens lekker ongezond en kochten we nog wat eten in voor de laatste dagen. We namen eindelijk weer een frisse douche op de camping, nu konden ons weer onder de mensen begeven.
17 juli: Dagje treinen in Noorwegen
Om 12.15 vertrok de trein in Bodo. Weer een treinreis van 19 uur, maar geen moment saai te noemen. De eerste trein waar we inzaten reed naar Trondheim en leek verdacht veel op de Hogwarts Express
In de loop van de middag passeerden de poolcirkel, die gemarkeerd was met 2 grote steenhopen.
Om 22.00 arriveerden we in Trondheim, waar het miezerde. We hadden een uurtje de tijd om hier rond te lopen, om 23.00 vertrok namelijk de trein naar Oslo. Steffan had geen zin om nat te worden, ik wilde wel graag even wat frisse lucht en liep nog even Trondheim in.
In de trein naar Oslo lagen voor alle reizigers pakketjes klaar met daarin een dekentje, oordopjes, kussentje etc. Ideaal dus om toch redelijk goed te kunnen slapen.
18 juli: Oslo
Om kwart voor 7 arriveerden we in Oslo. We aten ons ontbijt op een bankje in het station. 's Ochtends liepen we wat rond door de stad langs o.a. de dom, koninklijk paleis, vele mooie gebouwen, een oud ford, stadhuis, een moderne wijk en het regeringsgebouw waar 4 dagen later een autobom zou ontploffen.
Tegen 7 uur gingen we naar het station en haalden onze tassen uit het kluisje. Wat een lucht kwam daaruit zeg, na 3 weken beginnen je spullen toch wel te stinken. We namen de trein naar Rygge, waar het "ryanair" vliegveld gelegen was. Het eerste plan was om ergens in de buurt van het station onze tent op te zetten, maar toen we de transferbus naar het vliegveld zagen staan besloten we in te stappen.
Vanuit de bus zagen we dat het vliegveld ook gedeeltelijk militair was, shit, daar konden we onze tent niet zetten. Vlakbij de ingang van het vliegveld was een stuk gras en we besloten onze tent hier maar neer te zetten. Toen we terugkwamen van een kijkje in de terminal zagen we 5 bewapende soldaten bij ons tentje staan..... hebben wij weer.
We mochten blijkbaar niet in de buurt van het vliegveld ons tentje opzetten (allemansrecht geldt dus toch niet altijd), dus konden we weer beginnen met afbreken. Aangezien we geen zin hadden om de transferbus terug naar het dorp te nemen en morgenvroeg weer terug te moeten lopen bleven we op de luchthaven slapen, niet ideaal maar als je moe bent kun je overal slapen.
19 juli: Back home
Na drie weken avontuur was het tijd om terug naar huis te gaan. Een half uur eerder dan de planning vlogen we naar Charleroi, waar de pa van Steffan ons stond op te wachten met 2 uitgebreide lunchpakketten. Na een uurtje met de auto waren we weer thuis.
Van de ene kant erg jammer om weer terug te zijn, de weken waren omgevlogen. Van de andere kant was het wel eens fijn een eigen douche te hebben, alle kleren eens goed te kunnen was en een koelkast vol met eten is ook geen overbodige luxe.
Conclusie: met afstand de meest gave vakantie ooit. Het wordt een uitdaging om dit volgend jaar te overtreffen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
